Bizar. Dat was het stopwoord van Rob Teunen, overleden in Hospice Dignitas op 19 augustus van dit jaar. Bizar was dan ook het eerste woord op de rouwkaart van Rob.
Op 16 juni van ditzelfde jaar trouwde Rob met zijn Jolanda. Het was een uitzonderlijk mooie dag en vooral ook uitzonderlijk omdat de dagen ervoor en erna erbarmelijk slecht waren met hevige regenbuien. Het huwelijksfeest werd gevierd op een schitterende platbodem, de Bounty. De dag werd beleefd in gelukzalige onwetendheid, want Rob en Jolanda wisten niet dat donkere wolken zich samenpakten boven hun pril geluk.
Rob is eigenlijk zijn hele leven een ‘biker’ geweest; een leven dat staat in het teken van motorfietsen. En dan vooral zijn eigen felrode Harley Davidson Road King Classic. Naast de liefde voor motoren was Rob ook een fervent natuurfotograaf; op de site Flickr staan welgeteld 4432 foto’s van Rob. Ook op andere internet-plekken zijn afbeeldingen van Rob te vinden. Ze zullen daar tot in de eeuwigheid staan. Rob gebruikte voor zijn fotografie graag zijn pseudoniem: Borelius. Een naam die stamt uit zijn studententijd en vooral in het begin een praktische waarde had: er waren daar vele Rob’s. Dus bij Rob Teunen moest zijn voornaam omgedraaid en worden verfraaid tot Borelius.
Slechts enkele dagen na het huwelijksfeest werd Rob ernstig ziek. Hóe ziek, dat werd al snel duidelijk. Rob zou niet meer genezen. Na een kort verblijf in het ziekenhuis kozen Rob en zijn echtgenote, tezamen met overige familieleden, ervoor om de rust te zoeken in het Hospice Dignitas. Rob, eigenlijk nog een jonge vent van 62 jaar, zou zijn leven beëindigen op die plek. De komst van Rob bleef daar niet onopgemerkt; Rob had een bijzonder grote en hechte familie en een nog grotere vrienden- en kennissenkring. Dat bracht de nodige levendigheid met zich mee. Maar in het Hospice is eigenlijk niets te gek. Achteraf zeggen Jolanda en Robs ‘broer’ Gertjan dan ook hetzelfde: ‘Het Hospice liet ons in onze waarde; we konden er volledig onszelf zijn. We waren ronduit verbaasd om te merken dat iedereen daar met ons mee wilde denken; hoeveel liefde en rust er van de medewerkers daar uitging.’ Hoe ver dat ging blijkt wel uit de volgende anecdote: Rob was volledig verslingerd aan zijn Harley Davidson. In overleg met het Hospice werd Rob op een mooie middag zijn kamer uitgereden en lag in zijn bed, omringd door familie en vrienden, in een zonovergoten tuin van het hospice. Hij kon dikwijls wat afwezig zijn, maar opeens spitste hij zijn oren; kwam wat overeind en hij wist toen al wat er ging gebeuren: zijn Harley werd gebracht en werd tot aan zijn bed gereden; in de tuin van het Hospice. Rob was zichtbaar ontroerd. Een mooier moment was niet denkbaar. De motor is bij Rob gebleven, tot aan zijn dood. Pas op de dag van de afscheidsplechtigheid is de motor weggehaald en heeft de Harley Rob gevolgd tot aan zijn afscheid van alle dierbaren. Rob is maar betrekkelijk kort een gast in Hospice Dignitas geweest; nog niet een week. Maar hoeveel het heeft betekend voor hem en zijn nabestaanden blijkt wel uit de tekst op zijn rouwkaart: Rob wilde liever geen bloemen, maar hij stelde voor om in plaats daarvan een gift te doen aan twee goede doelen. Eén ervan is het Hospice. Vandaag, 19 december 2016, kwam Jolanda Balk, vergezeld door Gertjan de Boer, de gift overhandigen aan Ingrid Heidema, directeur van het hospice. Jolanda bracht een enveloppe mee met daarin een zeer aanzienlijk bedrag, namelijk 500 euro. Een mooi moment, dat Ingrid Heidema en ‘schrijver dezes’ zichtbaar ontroerde.
Alle medewerkers van Hospice Dignitas zullen hun uiterste best blijven doen om te kunnen voldoen aan datgene dat Jolanda Balk zo mooi heeft omschreven: ‘Het hospice voldoet aan alle kernwaarden; wij konden er volledig onszelf zijn’. Een mooier compliment en een beter streven lijkt ondenkbaar.
Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van deze ervaring en foto is niet toegestaan zonder toestemming van Hospice Dignitas.
